Bâkî'nin Son Şiiri

 

Âlâyiş-i dünyâdan el çekmege niyyet var

Yakında adem dirler bir şehre azîmet var

 

Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım

Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var

 

Nûş eylese bir âşık tâ haşre dek ayılmaz

Bezm-i feleğin bilmem câmında ne hâlet var

 

Bu hâlet ile ey dil sağ olmada âlemde

Derd ü gam-ı dilberle ölmekte letâfet var

 

Gitdükçe harâb eyler mülk-i dil-i vîrânı

Dehrün bu cefâsından bir şâha şikâyet var

 

Ser terkine kâ'ildir dünyâya gönül virmez

Terk ehlinin ey Bâkî başında sa'adet var.

 

 

Günümüz Türkçesi İle

 

 

Dünyanın süslerinden el çekmeye niyetim var

Yakında yokluk derler bir şehre seyahatim var

 

Uçtu gitti bu göklerden inleyen gönül kuşum

Fırsat bulamaz oldum yolculuk kederim var

 

İçse bir aşık -ta kıyamete kadar ayılmaz

Feleğin meclisinde -bilmem kadehinde ne haller var

 

Bu haller ile ey gönül sağ olmaktansa alemde

Dilberlerin gam derdinden ölmekte incelik var

 

Gittikçe viran gönül ülkesini harap ediyor

Zamanın bu cefasından bir şaha şikayet var

 

Baş vermeye razıdır da dünyaya gönül vermez

Ayrılık ehlinin ey Bâkî başında saadet var